Σε Βάθος

Η βιωσιμότητα αποτελεί βασικό μέλημα της εποχής μας. Ζούμε σε έναν μικρό, μπλε και πολύ πεπερασμένο κόσμο, όπως απεικονίζεται από τη διάσημη φωτογραφία "Earthrise" που τραβήχτηκε από τον Apollo 8 το 1968. Με αυτήν την εικόνα έρχεται η συνειδητοποίηση ότι πρέπει να βρούμε τρόπους για να διατηρήσουμε τους πεπερασμένους πόρους της Γης μας, παρέχοντας παράλληλα και το παρόν και τις μελλοντικές γενιές, δηλαδή βιώσιμη ζωή (Kates 2001).
Οι κρίσεις και οι καταστροφές, είτε ανθρωπογενείς είτε φυσικές, αποτελούν μεγάλες προκλήσεις για τη βιωσιμότητα μειώνοντας την ποιότητα και την ποσότητα των φυσικών και ανθρώπινων πόρων που απαιτούνται για τη λειτουργία των ανθρώπινων κοινωνιών. Οι κρίσεις και οι καταστροφές είναι επίσης ευκαιρίες «να δούμε τους εαυτούς μας, να αναλάβουμε την ευθύνη για αυτό που βλέπουμε, να αλλάξουμε» σημειώνει ο Diaz (2011). Ωστόσο, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης που σχετίζονται με την καταστροφή και την κρίση επικεντρώνονται στους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι γίνονται αδύναμοι και ευάλωτοι (Button 2010) παρά στους πολλούς τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι αντιστέκονται και δημιουργούν ενεργά: την ανθεκτικότητά τους και το μετασχηματιστικό δυναμικό τους (Pelling 2010).
Τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά ντοκιμαντέρ τεκμηριώνουν ταυτόχρονα τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι επηρεάζονται από κοινωνικές ή / και οικολογικές κρίσεις και καταστροφές και τους τρόπους που αντιστέκονται και οργανώνουν για να αντιμετωπίσουν αυτά τα ζητήματα αειφορίας. Ο ορισμός του «ντοκιμαντέρ» δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται, και τελικά τα ντοκιμαντέρ δεν είναι «ένα πεπερασμένο προϊόν που αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα, αλλά μια διαδικασία τεκμηρίωσης που επιτρέπει την αμφισβήτηση και την αλλαγή της πραγματικότητας» (Nichols 1991). Εν ολίγοις, τα ντοκιμαντέρ στοχεύουν στον προβληματισμό και την απεικόνιση της πραγματικότητας με διάφορους βαθμούς εκτελεστικότητας, υποκειμενικότητας και θολώματος μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας. Ωστόσο, εάν αυτό που έχει σημασία δεν είναι απαραίτητα η καθιέρωση μιας απόλυτης πραγματικότητας, αλλά μάλλον η αποκάλυψη των αντιληπτών και έμπειρων πραγματικοτήτων, πρέπει να επιτρέψουμε την αλληλεπίδραση και τη δέσμευση μεταξύ του σκηνοθέτη, του θεατή και του μέσου.
Από αυτή την άποψη, τα κλασικά κοινωνικά / περιβαλλοντικά ντοκιμαντέρ υποφέρουν από τη στατική φύση του μέσου τους. Μια δεδομένη «αλήθεια» μεταδίδεται στο κοινό χωρίς να τους δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθούν, να αντιμετωπίσουν, να προκαλέσουν, να μεταμορφώσουν και να αντιμετωπίσουν τα πολλά θέματα που εκτίθενται (Harris 2011, O’Flynn 2012, Gaudenzi 2013). Με αυτόν τον τρόπο, τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά ντοκιμαντέρ συνεχίζουν να προωθούν μια σχετικά μονόπλευρη και μερικές φορές εκ των άνω προς τα κάτω προσέγγιση των αναπαραστάσεων μέσων αειφορίας.
Επιλέξαμε μια ποικιλία μέσων όπως φωτογραφία, βίντεο και ήχο, χάρτες, σχέδια και κείμενο. Αυτά τα διάφορα υλικά έχουν συνδεθεί σε μια διαδραστική πλατφόρμα transmedia που κάθε χρήστης μπορεί να πλοηγηθεί, να εξερευνήσει και σε κάποιο βαθμό να προσαρμόσει τις ανάγκες του / της.